Στους πίνακες του Άγγελου Μεργέ, η ζωγραφική χειρονοµία αντανακλά τη φευγαλέα παρουσία των ζώων –σκυλιά και ένα άλογο– που αποτυπώνονται σαν να τα έχουµε δει µε την άκρη µόνο του µατιού µας. Σαν να έχουµε αντιληφθεί κάποια κίνηση, αλλά η στιγµή να περνά πριν καν προλάβουµε να αναγνωρίσουµε τι είναι αυτό που βλέπουµε. Σύµφωνα µε τον ίδιο τον καλλιτέχνη, το καδράρισµα στα έργα του «θυµίζει τις συµβάσεις των φωτογραφιών στο κινητό ή στιγµιότυπα από βίντεο» και θέτει «ερωτήµατα σχετικά µε την αλλαγή οπτικής γωνίας και τις θέσεις ισχύος». Τα έργα του συλλαµβάνουν παραδειγµατικά την προσωρινότητα: τα ζώα δεν διακρίνονται ποτέ ολόκληρα, είναι κοµµένα, είναι κρυµµένα πίσω από δέντρα, αποµακρύνονται ή τρέχουν να φύγουν, απεικονίζονται βιαστικά, µε θολές πινελιές, σαν να κυνηγάνε τον χρόνο που τρέχει. Τα ζώα δεν δείχνουν να αντιλαµβάνονται τη δική µας παρουσία, όπως κι εµείς δεν τα προσέχουµε πάντα. Περνούν από µπροστά µας σαν φευγαλέες σκιές. Κι ωστόσο όταν κοιτάζουµε τους πίνακες µπορεί να νιώσουµε µια ανεκπλήρωτη λαχτάρα, µια επιθυµία να δεθούµε µαζί τους, να µπούµε στον κόσµο τους. Μα ο κόσµος τους είναι µια παράλληλη πραγµατικότητα – τον διακρίνουµε στα κλεφτά, αλλά είναι απροσπέλαστος. Το βλέµµα τους θα αποτελεί πάντα µυστήριο για µας.