Στο πλαίσιο της έκθεσης, ο Αλέξανδρος Γεωργίου στήνει στο καφέ του ΕΜΣΤ ένα εργαστήριο ζωγραφικής, όπου δύο φορές την εβδοµάδα προσκαλεί τους επισκέπτες να φέρουν τα ζώα τους, ώστε να φιλοτεχνήσει τα πορτρέτα τους, αναδεικνύοντας την ιδιαίτερη προσωπικότητα του καθενός, όπως ακριβώς στοχεύει και η ανθρώπινη προσωπογραφία. 

Όπως λέει ο καλλιτέχνης: «Στην Ινδουιστική φιλοσοφία, τα ζώα και οι άνθρωποι µοιράζονται την ίδια ψυχή και, µετά από αναρίθµητες µετεµψυχώσεις ως διάφορα ζώα, φτάνει η ώρα που γινόµαστε άνθρωποι, αν και πάλι µπορεί ανά πάσα στιγµή να γυρίσουµε πίσω και να ξαναγεννηθούµε σαν ζώα, ανάλογα µε το κάρµα µας. Όταν ήµουν στην Ινδία, άρχισα να παρατηρώ τα ζώα µε τα οποία ζούσα µαζί µέσα από αυτό το πρίσµα της λανθάνουσας καρµικής σχέσης. Πέρσι, µια περίοδο που εργαζόµουν σε πορτρέτα ανθρώπων για µια έκθεση, κατάλαβα πως µε ενδιέφερε περισσότερο να δηµιουργήσω «ψυχοπορτρέτα», πορτρέτα δηλαδή που πήγαιναν βαθύτερα από µια ρεαλιστική αναπαράσταση και κατά κάποιον τρόπο επιχειρούσαν να αποκαλύψουν την ψυχή του ατόµου, όπως την έβλεπα µε τα µάτια µου τη στιγµή της συνάντησής µας. Για την έκθεση ήθελα να συνεχίσω την πρακτική αυτή του ζωντανού πορτρέτου για να συµπεριλάβω ζώα και να τα κοιτάξω µε τον τρόπο που κοιτάζω τους ανθρώπους».

____________________

Για τον Αλέξανδρο Γεωργίου, το ταξίδι αποτελεί αναπόσπαστο κοµµάτι της καλλιτεχνικής του πρακτικής, πέρα από απλή πηγή έµπνευσης. Μέσα από εικόνες και κείµενα, δεν αποτυπώνει απλώς τους τόπους που επισκέπτεται, αλλά δηµιουργεί µια ποιητική, προσωπική εκδοχή τους – µια πραγµατικότητα που ισορροπεί ανάµεσα στο ορατό και το κρυφό, το υλικό και το πνευµατικό. Στρέφει το βλέµµα του σε ό,τι συνήθως παραµένει αθέατο ή αγνοηµένο και καταδικασµένο στην αφάνεια. Στη συγκεκριµένη σειρά, αυτά είναι τα ζώα: σιωπηλοί µάρτυρες του κόσµου που µοιραζόµαστε µαζί τους.

Οι φωτογραφίες, τραβηγµένες στην Ινδία και την Νοτιανατολική Ασία, φωτοτυπηµένες και επιζωγραφισµένες µε κίτρινο φλούο µαρκαδόρο ή ξυλοµπογιά, αποτυπώνουν τη λεπτή γραµµή µεταξύ παρουσίας και εξαφάνισης. Η ιερότητα της αγελάδας, το γουρούνι που χρησιµοποιείται για τη διαχείριση των απορριµµάτων, το φορτηγό φορτωµένο µε κότες – εικόνες που αποκαλύπτουν την αµφίσηµη σχέση του ανθρώπου µε τα ζώα: άλλοτε ιερά, άλλοτε εργαλεία, άλλοτε τροφή. H προσέγγιση του Γεωργίου αντανακλά την ινδουιστική κοσµοθεωρία, όπου οι άνθρωποι και τα ζώα µοιράζονται την ίδια ψυχή. Οι εικόνες του λοιπόν, ξαναδιαβάζονται µέσα από την πράξη της φωτοτύπησης και της επιζωγράφισης και στρέφουν την προσοχή µας σε πράγµατα που ειδάλλως θα παραβλέπαµε ή θα αγνοούσαµε. Το κίτρινο χρώµα λειτουργεί σαν ένα αποτύπωµα µνήµης, ένα ίχνος που αποµένει όταν το ίδιο το ζώο έχει εξαφανιστεί αλλά και σαν µια φωτεινή υπενθύµιση της φθαρτότητας. Άλλοτε αναδεικνύει τις µορφές, άλλοτε τις αφήνει να χαθούν, σαν να αιωρούνται µεταξύ ύπαρξης και λήθης. Σε έναν κόσµο όπου η ανθρώπινη δραστηριότητα καθορίζει τη µοίρα των ζώων, οι εικόνες αυτές µας καλούν να αναλογιστούµε όχι µόνο πώς βλέπουµε τα ζώα, αλλά και πώς τα θυµόµαστε. Μήπως τελικά τα ζώα του Αλέξανδρου Γεωργίου δεν είναι παρά προβολές ενός µέλλοντος όπου αυτά θα υπάρχουν µόνο ως φασµατικές αναµνήσεις;